Vanmorgen hadden we om 11:00 uur een excursie geboekt naar de Upper Antelope Canyon.

Upper Antelope Canyon werd in het jaar 1931 ontdekt door het 12-jarige meisje Sue Tsosie. Haar volk, de Navajo Indianen, noemden de kloof 'Tse Bighanilini', dat betekent: 'de plaats waar water door rotsen stroomt'. De Navajo's hebben de vondst van de canyon jarenlang geheim gehouden. De kloof ligt binnen in een hoog, rood zandstenen plateau; de ingang is een smalle opening die je niet het idee geeft dat er iets bijzonders te zien zal zijn. Maar dat verandert direct nadat je naar binnen loopt, je bevindt je dan in een magische wereld tussen glooiende zandstenen wanden, die prachtige kleuren krijgen in het gefilterde zonlicht.

We kwamen er om 10:30 aan en hoorden toen dat het pas 09:30 was omdat we in Arizona zijn en ze hier de zomertijd hebben afgeschafd. Gelukkig was er nog plaats voor de tour van 10:00 dus hoefden we niet lang te wachten. Het was bewolkt dus hadden we geen geluk met het weer want nu zullen de kleuren in de kloof wat minder zijn. We werden er in een pick-up naar toe gebracht en het was een erg bumpy ride. Na 15 minuten bereikten we de ingang van de kloof en kon de tour beginnen. We liepen door de kloof die ongeveer 90 meter lang is en wanden heeft van 40 meter en hebben op verschillende plaatsen foto's gemaakt. Na ongeveer een uur zijn we weerteruggereden. De kinderen achterin de pick-up (Mitch en twee franse kindjes)vonden de rit leuker dan de kloof want ze schaterden het uit iedere keer als ze een meter de lucht in vlogen.

Na dit avontuur hebben we geluncht met uitzicht over Lake Powell om vervolgens door te rijden naar Kayenta wat vlakbij Monument Valley ligt. Onderweg hebben we weer een flinke onweersbui gehad. De buien waren zo heftig dat we zelf modderstromen uit de bergen zagen stromen. We komen om 16:30 aan bij ons hotel. Het is hier weer een uur later want we zijn in Navajo gebied en hier hanteren ze weer wel zomertijd, heel verwarrend allemaal. Na uitgepakt te hebben zijn we gelijk naar Monument Valley gereden.

Miljoenen jaren geleden bevonden zich in dit gebied veel meer rotsen, die bestonden uit diverse soorten gesteente. De zachtere lagen zijn door erosie weggesleten, waardoor zich de zogenaamdemesa's gevormd. Dit zijn brede rotsen die aan de bovenkant plat zijn. Het voortdurende erosieproces zorgt ervoor dat ook een mesa zeer langzaam wegslijt. De hardere bovenlaag slijt minder snel dan de zachtere zijkanten, eenmesa wordt daardoor dus steeds smaller. Als de breedte van rots uiteindelijk kleiner is dan de hoogte, is het niet langer een mesa, maar een butte. Ook debutte slijt langzaam weg, totdat er eenspire overblijft, een rotsnaald. Die uiteindelijk langzaam geheel zal verdwijnen.

Over een zandpad kun je een route rijden langs de mesa's, butte's en spire's. We hebben weer mooie fofo's en film kunnen maken, onder andereonze nieuwe banner bovanaan dit reisverslag. Toen we aan het eind van de route waren ging de zon bijna onder maar vanaf het zuiden werd de lucht langzaam aansteeds zwarter en begon het te bliksemen. In plaats van de zonsondergang die nu niet spectaculair was ging iedereen proberen de bliksemflitsen te fotograferen. Totdat er een echthevig onweer losbarstte en we veilig in de auto terug zijn gereden naar Kayenta.